Όταν ο μαυροπίνακας ήταν χαρακωμένος και μόλις διακρίνονταν τα σημάδια επάνω του. Όταν η ξυλόσομπα στη μέση της αίθουσας προσπαθούσε να ζεστάνει είκοσι ή και παραπάνω παιδιά. Όταν ο δάσκαλος υπενθύμιζε διαρκώς: «και μη ξεχάσετε, αύριο ο καθείς με το κουτσουράκι του στο σχολείο».
Όταν το βασικό καθήκον του επιμελητή ήταν
να μη σβήσει η σόμπα. Όταν στα θρανία δεν κάθονταν δυο δυο η τρεις τρεις αλλά από
έξι και πάνω!
Όταν τα παπούτσια ήταν πολυτέλεια. Και βέβαια πού βιβλία. Ένα
βιβλίο για δύο άτομα. Όταν τα αγόρια ήταν κουρεμένα με την ψιλή και φορούσαν το
πηλίκιο με την κουκουβάγια. Όταν τα κορίτσια πηγαίνανε στο σχολείο σαν
εθελόντριες του ερυθρού σταυρού με την μπλε ποδιά, τους άσπρους γιακάδες και τα
άσπρα σοσονάκια. Όταν τα παιδιά πίνανε στο αυτοσχέδιο μαγειρείο δίπλα στο
σχολείο το γάλα-σκόνη και τρώγανε τα κουάκερ της Αμερικάνικης βοήθειας. Όταν η έπαρση,
η υποστολή της σημαίας και ο εθνικός ύμνος ήταν
απαραίτητο συμπλήρωμα μιας παιδείας σχεδόν στρατοκρατικής και εθνικοπατριωτικής.
Όταν η φροντίδα του κήπου ήταν βασικό μέλημα του μαθητή. Το κάθε παιδί είχε το
λουλούδι του και το δεντράκι του. Έπρεπε να το σκαλίζει, να το ποτίζει, να του
βάζει άσπρες πετρούλες σε κύκλο γύρω από τη ρίζα του. Όταν η βέργα από κρανιά
ήταν η συνηθισμένη τιμωρία και συχνά-πυκνά ο ίδιος ο μαθητής έφερνε στο σχολείο
το όργανο της τιμωρίας του. Όταν η καθαρεύουσα βασάνιζε τα παιδιά που μάθαιναν
σαν παπαγαλάκια αρχαία ρητά και φράσεις ενδόξων ανδρών. Όταν η εκμάθηση της γερακίνας
και του Καλαματιανού θεωρούνταν απαραίτητο προσόν για την προαγωγή στην επόμενη
τάξη. Όταν ο δάσκαλος δεν ερχόταν με το αυτοκίνητο αλλά έμενε στο διπλανό
δωματιάκι και έφευγε κάθε Παρασκευή με το λεωφορείο. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου