ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ… ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΥΓΓΛΟΝΙΣΤΙΚΟ

Περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους μέσα σε θαλάμους των Νοσοκομείων «Αγλαΐα Κυριακού» και «Αγία Σοφία», περιμένοντας να βρεθεί μια θέση σε ένα ίδρυμα και βλέπουν στοργή από κάποιους εθελοντές που καθημερινά προσπαθούν να κλείσουν τις πληγές τους.

Στο ένα χέρι του κρατούσε και έπαιζε νευρικά το μπεγλέρι του με μαεστρία έμπειρου κομπολογά. Με το άλλο χτυπούσε στον διάδρομο του ισογείου του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» την μπάλα του, μια ερυθρόλευκη δερμάτινη στα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, που του χάρισαν κάποιοι εθελοντές. «Η προϊσταμένη με άφησε να βγω σήμερα στον κήπο», εξηγεί στη νοσοκόμα που τον συνάντησε λίγο προτού περάσει το κατώφλι της νέας πτέρυγας του νοσοκομείου και κατευθυνθεί στη μικρή παιδική χαρά.

Ο «Κώστας» (τα πραγματικά στοιχεία του δεν δίνονται διότι η οικογένειά του προσπαθεί να τον πάρει πίσω) είναι 14 ετών. Πριν από μερικούς μήνες κάλεσε το 1056, την εθνική τηλεφωνική γραμμή για τα παιδιά SOS του Xαμόγελου του Παιδιού και ζήτησε να τον απαλλάξουν από τον εφιάλτη που ζούσε καθημερινά στο σπίτι του. Από κάποια άλλα παιδιά με τα οποία «έδινε μάχες» στα φανάρια και τα μπαρ για την πελατεία είχε μάθει για το 1056.

«Κάθε βράδυ οι δικοί μου με έβγαζαν στον δρόμο για να πουλήσω λουλούδια, χαρτομάντιλα ή οτιδήποτε τους έπεφτε στα χέρια. Τις καθημερινές έπρεπε να φέρνω στο σπίτι 30 ευρώ. Την Παρασκευή και το Σάββατο 50 ευρώ. Αν δεν τα έφερνα με σάπιζαν στο ξύλο», εξομολογήθηκε στους εθελοντές του Χαμόγελου, που έγιναν η νέα οικογένειά του.

ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Το σώμα του είναι αδιάψευστος μάρτυρας της σκληρότητας που βίωνε για χρόνια. Στο πόδι του έχει κάνει και ένα αυτοσχέδιο τατουάζ, περισσότερο για να καλύψει μια πληγή. «Με τα αλλά παιδιά, που είναι σαν και μένα, ακόμη δεν έγινα φίλος. Γι' αυτό παίζω μόνος μου», λέει και δίνει μια κλωτσιά στην μπάλα του. Άλλα 25 παιδιά σαν τον «Κώστα» περνούν αυτό το καλοκαίρι μέρος της ζωής τους μέσα σε θαλάμους των Νοσοκομείων «Αγλαΐα Κυριακού» και «Αγία Σοφία», περιμένοντας να βρεθεί μια θέση σε ένα ίδρυμα. Πόσο θα κρατήσει η παραμονή τους εκεί κανείς δεν το ξέρει.

«Μέχρι τότε αυτά τα παιδιά παραμένουν κλεισμένα σε νοσοκομεία, πολλές φορές 24 ώρες, μαζί με άλλα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Από τη μια, στερούν κρεβάτια - χωρίς να ευθύνονται τα ίδια για αυτό - από παιδιά που χρήζουν άμεσης νοσηλείας. Από την άλλη, είναι παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε ένα περιβάλλον που σίγουρα δεν είναι για αυτά», αναφέρει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού Κώστας Γιαννόπουλος, που εκφράζει την απορία του για την απουσία της Πολιτείας στο θέμα αυτό. «Τα νοσοκομεία δεν είναι για να μεγαλώνουν τα παιδιά και ούτε είναι μέρος για να τα εγκαταλείπουμε εκεί για μήνες».

ΤΟ ΑΦΗΣΕ ΣΕ ΦΑΝΑΡΙ

Στον 6ο όροφο του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» βρίσκεται ο «μπουμπούκος». Χαμογελάει ασταμάτητα μέσα στο καρότσι του, το οποίο σπρώχνει ο Θοδωρής, ένα από τα παιδιά που επίσης βρίσκονται στο νοσοκομείο περιμένοντας να βρεθεί ένα ίδρυμα και για αυτόν. «Τον μικρό τον προσέχω σαν τον μικρό αδελφό μου», λέει και δεν κρύβει τη χαρά του που ο «μπουμπούκος» όλο γελάει μαζί του και προσπαθεί με τα πρώτα ακαταλαβίστικα λογάκια του να του δείξει τη χαρά του για το νέο δώρο του. Έναν μαλακό κύκλο που τον δαγκώνει ασταμάτητα τώρα που βγάζει τα δόντια του. Έντεκα μηνών σήμερα, μετράει ήδη 10 μήνες στο νοσοκομείο.

H μητέρα του τον άφησε σε ένα φανάρι, τον βρήκε ένας αστυνομικός και κατέληξε στο νοσοκομείο μέχρι… νεωτέρας. «Η μητέρα βρέθηκε τελικά, αλλά είπε πως το παιδί δεν το ήθελε. Από την άλλη όμως ο νόμος τής δίνει το δικαίωμα να αρνηθεί να δοθεί το παιδί της για υιοθεσία και αυτό κάνει. Προτιμάει, είπε, να το βλέπει μια φορά τον μήνα σε κάποιο ίδρυμα. Δεν ξέρουμε όμως, πότε θα βρεθεί κατάλληλο μέρος για τον μπουμπούκο μας και μέχρι τότε, βρίσκεται εδώ μαζί στο νοσοκομείο», λέει η Χαρά Γαλανάκη, εθελόντρια του Χαμόγελου του Παιδιού.

Ο ΦΟΒΟΣ

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια περνάει πολλές από τις ώρες της μαζί με αυτά τα παιδιά. «Ο φόβος είναι που τα χαρακτηρίζει ως βασικό συναίσθημα. Μια φορά είχαν έρθει τρία αδέλφια τα οποία κακοποιούσε σεξουαλικά ο πατέρας τους. Η μητέρα έκανε πως δεν γνώριζε τίποτα και τελικά κάποιοι συγγενείς αναγκάστηκαν να αποκαλύψουν την αλήθεια. Την πρώτη φορά που πήγα να βοηθήσω το μικρότερο από αυτά, ένα πανέμορφο αγοράκι 3½ ετών, να πλύνει τα χέρια του, το έπιασα από τις μασχάλες για να το ανεβάσω σε μια καρέκλα για να πλυθεί καλύτερα. Το παιδί κουλουριάστηκε και με βλέμμα που το θυμάμαι ακόμη και τώρα μου είπε με αναφιλητά "σε παρακαλώ μη με πονέσεις"», λέει η κ. Γαλανάκη. Για πολλές εβδομάδες αυτός και τα αδέλφια του, όπως και δεκάδες άλλα παιδιά που έχουν απευθυνθεί στο Χαμόγελο του Παιδιού για βοήθεια, δεν ανέχονταν κανενός είδους επαφή.

Τα δύο νοσοκομεία γίνονται ο χώρος όπου παίζουν τα «εγκαταλελειμμένα», όπως τα αποκαλούν μερικοί από το νοσηλευτικό προσωπικό. Η συμβίωσή τους με τα υπόλοιπα παιδιά συχνά-πυκνά γίνεται προβληματική. Σε έναν θάλαμο όπου βρίσκονται δύο παιδάκια, το ένα με σπασμένο χέρι και το άλλο που αναρρώνει από επέμβαση σκωληκοειδίτιδας, βρίσκεται και ο Γιώργος. Τις περισσότερες φορές ακούει παρατηρήσεις για να κάνει ησυχία από τους συγγενείς των δύο άλλων παιδιών. Με τα άλλα «εγκαταλελειμμένα» που είναι στο «Αγλαΐα Κυριακού» δεν έχει ακόμη πολλά πάρε-δώσε γιατί είναι καινούργιος. Πριν από μερικές ημέρες όμως ανακάλυψε μαζί με τον Δημήτρη ένα «κρυφό» πέρασμα, μια σήραγγα που ενώνει το νοσοκομείο με το «Αγία Σοφία».

ΠΗΓΗ: TA NEA, 12/8/2011

Το βρήκα