.... Σ' ένα άχαρο πεζοδρόμιο μιας πολύβουης πολιτείας ήταν κάποτε ένα άσχημο
παραμελημένο δέντρο. Κανείς δεν το πρόσεχε. Κανείς δεν το φρόντιζε.
Κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Τα φύλλα του είχαν
μαραζώσει, είχαν πέσει από καιρό κι είχε απομείνει γυμνό, σκονισμένο
και καχεκτικό.
.... Ήταν κι ένα παιδί. Τις μέρες έκανε δουλειές του ποδαριού. Τα βράδια
κοιμόταν στο πάτωμα ενός κρύου πλυσταριού στην αυλή ενός
εγκαταλελειμμένου κτιρίου με ετοιμόρροπα μπαλκόνια. Κανείς δεν το
πρόσεχε. Κανείς δεν το φρόντιζε. Κανείς δεν του έδινε την παραμικρή
σημασία. Τα μάγουλά του είχαν χλωμιάσει, τα χέρια του είχαν ροζιάσει,
τα μάτια του είχαν γεμίσει θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου