ΟΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ

Πορτο κατσίκι λευκάδα

Την πρώτη φορά που την κοιτάς από ψηλά, πριν κατηφορίσεις τα σκαλάκια της, σχεδόν δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Το απόλυτο τιρκουάζ των νερών της είναι τόσο εξωπραγματικό, που μοιάζει ψεύτικο. Τα μεγάλα, ολόλευκα βότσαλα κάνουν την τέλεια αντίθεση με τις πράσινες πινελιές των απότομων βράχων πίσω της, και το όλο τοπίο χαλάει μόνο από τις ξαπλώστρες και την αυγουστιάτικη πολυκοσμία. Αν δεν αντέχετε τίποτα απ’ τα δύο, τέλεια εναλλακτική (με το ίδιο σχεδόν χρώμα νερών, συν αμμουδιά για έξτρα μπόνους) είναι οι κοντινοί Εγκρεμνοί. Μην το επιχειρήσετε αν δεν είστε fit: το όνομα δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Φωκιανό, Πελοπόννησος

Πιθανότατα δεν το έχετε καν ακουστά –κι αυτό αποτελεί μέρος της γοητείας του. Ένας ημικυκλικός κολπίσκος που «κλείνει» δεξιά κι αριστερά από καταπράσινες βουνοπλαγιές που καταλήγουν απότομα στη θάλασσα, χωρίς στεριά στον ορίζοντα και χωρίς καθόλου κόσμο, αλλά με υπέροχα, διάφανα γαλαζοπράσινα νερά, μεγάλα λευκά βότσαλα, κι ένα ερημικό ταβερνάκι που σερβίρει την ψαριά της ημέρας στο τηγάνι. Σαν σκηνικό από ταινία, στις όχθες του Μυρτώου.

Φαλάσαρνα, Κρήτη
Ροζ άμμος. Θα μπορούσαμε να γράψουμε άλλες εκατό λέξεις που να περιγράφουν μια από τις ωραιότερες παραλίες της Κρήτης, και πιθανότατα δεν θα σας εντυπωσιάζαμε περισσότερο. Εντάξει, πέρα από τη ροζ άμμο, έχει και τιρκουάζ νερά, και επιβλητικό τοπίο που δημιουργείται από τα βουνά γύρω της, και τεράστια έκταση. Και είναι και γεμάτη ξαπλώστρες και ομπρέλες. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή.

Αγία Άννα, Αμοργός

Από τα βραχάκια της, βουτάμε στα πιο κρυστάλλινα, βαθυγάλαζα νερά του κόσμου όλου –ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε εκείνη την ώρα. Κι από εκεί, κολυμπάμε στα βαθιά, κοιτάμε προς τα κάτω κι αφήνουμε την αίσθηση (που μοιάζει με ίλιγγο) ότι αιωρούμαστε πάνω από έναν απίστευτα μπλε κόσμο να μας συνεπάρει. Και σίγουρα, μας περνά έστω και στιγμιαία από το μυαλό ο τίτλος εκείνης της ταινίας που στοίχειωσε για πάντα την Αμοργό με το κλισέ που τόσο δεν είχε ανάγκη.

Ζόρκος, Άνδρος
Ένας τέλεια σχηματισμένος, αμμουδερός κολπίσκος, που κλείνει με επιβλητικά βράχια στις δύο άκρες του. Νερά ανοιχτογάλαζα, τόσο διάφανα που νομίζεις ότι βουτάς σε πισίνα, και στο βάθος μόνο… η γραμμή του ορίζοντα. Οι διαδοχικές σπηλιές που σχηματίζουν τα βράχια στις άκρες του είναι η χαρά του εξερευνητή, ενώ το ταβερνάκι πίσω από την παραλία εγγυάται ουζοποικιλίες με θέα… σαν αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία. Η πρόσβαση γίνεται (όπως και στις περισσότερες παραλίες του Άνδρου) μόνο από βατό, ευτυχώς, χωματόδρομο.

Μυλοπόταμος, Πήλιο
Τα πρασινογάλαζα, παγωμένα νερά του. Τα χρωματιστά βοτσαλάκια του. Τα γιγάντια βράχια που σχηματίζουν μια «πόρτα» η οποία οδηγεί σε μια δεύτερη, μικρότερη παραλία, με λιγότερο κόσμο και –παραδόξως– ψηλότερα κύματα. Η πράσινη κορνίζα από φουντωτά πεύκα πίσω του. Εντάξει, και το ταβερνάκι της Αγγέλικας στα σκαλιά από πάνω. Όλοι αυτοί είναι βασικοί λόγοι για να του έχουμε αδυναμία –κι ας έχει δύσκολο συναγωνισμό, τις υπόλοιπες καταπληκτικές παραλίες του Πηλίου.

Βοϊδοκοιλιά, Πελοπόννησος

Αν δεχτούμε την θεωρία ότι κάποιος έφτιαξε τον κόσμο, σίγουρα φτάνοντας στην Βοϊδοκοιλιά έπιασε το μοιρογνωμόνιο. Δεν εξηγείται αλλιώς το τέλειο ημικυκλικό της σχήμα, το οποίο συναγωνίζονται μόνο τα διάφανα, ανοιχτογάλαζα νερά της και η σχεδόν λευκή άμμος που τα περιβάλλει. Τα δύο λοφάκια που την αγκαλιάζουν συνεισφέρουν το πράσινο που δεν θα μπορούσε να λείπει από το τοπίο, αλλά και το αρχαιολογικό ενδιαφέρον που μας προκαλεί να τα σκαρφαλώσουμε την ώρα που ο ήλιος πέφτει –στο νότιο βρίσκεται το Παλιόκαστρο, βυζαντινό κάστρο της Πύλου, στο βόρειο ο μυκηναϊκός θολωτός τάφος του Θρασυμήδη.

Γέρακας, Ζάκυνθος
Το τέλειο ημικυκλικό της σχήμα, η απαλή, χρυσαφένια άμμος και τα καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά της έχουν γοητεύσει ακόμα και την caretta caretta, που έρχεται κάθε καλοκαίρι εδώ για να γεννήσει τα αυγά της. Οι φωλιές με τα χελωνάκια προστατεύονται από ειδική σήμανση, ενώ οι εθελοντές του Κέντρου Προστασίας αμέσως πριν την είσοδο της παραλίας αναλαμβάνουν να μας ενημερώσουν για την ωοτοκία τους και τον κανονισμό που επιβάλει η παραλία να κλείνει μετά τις 19.00, όταν τα μικρά Καρεττάκια παίρνουν τον δρόμο για την θάλασσα.

Μεσακτή, Ικαρία
Η χαρά του surfer για τα γιγάντια κύματά της, είναι και μια από τις δημοφιλέστερες παραλίες του νησιού, γιατί έχει… κάτι για όλους. Και χρυσαφένια άμμο, και κρυστάλλινα νερά, και σκιά από αλμυρίκια, και καλαμένιες ομπρέλες που δεν χαλάνε το φυσικό τοπίο (και, το κυριότερο, δεν καταλαμβάνουν όλη την παραλία) και beach bars με soundtrack λίγο από reggae και λίγο από πούλια του τάβλι, και ησυχία για τους ερημίτες στις άκρες της.

Σίμος, Ελαφόννησος
Σμαραγδένια ρηχά νερά, απαλή, χρυσαφένια άμμος χωρίς ούτε ένα τόσο δα βοτσαλάκι, και αμμόλοφοι στο πίσω μέρος της. Σίγουρα, την αγαπούσαμε περισσότερο τις εποχές της αθωότητας, τότε που ήταν «μυστική», χωρίς καθόλου κόσμο και χωρίς καμία «ανάπτυξη», τότε που απλώναμε τα sleeping bag στις βάσεις των αμμόλοφων και μας έπαιρνε ο ύπνος ακούγοντας το κύμα. Οι παλιές αγάπες, όμως, δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα.

Πλατειά Άμμος, Κεφαλονιά
Μπορεί ο Μύρτος να έχει το όνομα, και να μην στερείται και χάρης, αλλά όπως και να το κάνουμε η κοσμοσυρροή και η αξιοποίησή του στερούν κομμάτι της γοητείας του. Η Πλατειά Άμμος είναι το alter ego του –περίπου ό,τι είναι οι Εγκρεμνοί για το Πόρτο Κατσίκι. Διάφανα τιρκουάζ νερά, απαλή άμμος και λευκά βράχια που κατεβαίνουν απότομα μέχρι την αμμουδιά και… τετρακόσια σκαλοπάτια τα οποία πρέπει να σκαρφαλώσετε στην επιστροφή. Αντέχετε;

Καβουρότρυπες, Χαλκιδική
Κατά γενική ομολογία, ενώ το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής "έχει το όνομα" στη διασκέδαση, το δεύτερο πόδι έχει τη χάρη στις παραλίες. Από αυτές ξεχωρίζουμε τις όμορφες Καβουρότρυπες, που, εκτός από το διασκεδαστικό όνομα, διαθέτουν και νερά να τα πιεις στο ποτήρι, βραχώδεις ορμίσκους, βλάστηση που φτάνει μέχρι τη θάλασσα και τον περίφημο βράχο-σκαλιστή γοργόνα που, αν τα νερά δεν ήταν τόσο υπέροχα, θα ήταν η ατραξιόν της παραλίας. Για τους λάτρεις του γυμνισμού, διαθέτει ένα μικρό "καταφύγιο" στον προστατευμένο κολπίσκο τους.

Καϊάφας, Πελοπόννησος
Πουθενά αλλού στην Ελλάδα δεν θα βρείτε πενήντα συνεχόμενα χιλιόμετρα χρυσαφένιας αμμουδιάς, που να καταλήγουν σε τιρκουάζ Ιόνια νερά από την μία και πράσινα πευκοδάση (σε λίγα, δυστυχώς, τώρα πια σημεία) από την άλλη. «Καϊάφα» τη λέμε μόνο οι Αθηναίοι, τιμής ένεκεν από το όνομα του σταθμού του τραίνου που μας πρωτοέφερνε εδώ με τα φοιτητικά σύνεργα του κάμπινγκ –οι κάτοικοι της γύρω περιοχής την αποκαλούν ο καθένας με το όνομα του χωριού του, οι υπόλοιποι Πελοποννήσιοι τη λένε «παραλία του Πύργου». Οι γραμμές του τραίνου, κρυμμένες μέσα στους αμμόλοφους με τα κρινάκια, συμβάλλουν στο εξωτικό του τοπίου.

Διακόφτης, Κάρπαθος
Τέλειο, κυκλικό σχήμα, διάφανα, γαλαζοπράσινα νερά, υπέροχη αμμουδιά της και εφέ «πισίνας» στα ρηχά –η φωτογραφία μιλά μόνη της. Για να την προσεγγίσετε, θα χρειαστεί να διασχίσετε έξι χιλιόμετρα (ευτυχώς, σχετικά βατού) χωματόδρομου. Αλλά χαλάλι.

Γάνεμα, Σέριφος
Την αγαπάμε για την παχιά, καστανή άμμο, τα βαθυγάλαζα νερά και τα αρμυρίκια για τη σκιά των οποίων δίνονται πρωινές μάχες. Επίσης, γιατί βρίσκεται επάνω σε ένα από τα ομορφότερα Κυκλαδονήσια, του οποίου τις εβδομήντα δύο (!) υπέροχες παραλίες έχει να συναγωνιστεί. Θα την αγαπούσαμε, βέβαια, περισσότερο αν ο συναγωνισμός της δε μας έβαζε να επισκεπτόμαστε άλλη παραλία κάθε μέρα, και μας άφηνε να το πάρουμε απόφαση πως αυτή είναι η ωραιότερη παραλία του νησιού.

Κεδροδάσος, Κρήτη
Ένα υπέροχο δάσος από κέδρους κορνιζάρει την σχεδόν λευκή αμμουδιά της, που καταλήγει σε παγωμένα, κρυστάλλινα, γαλαζοπράσινα νερά. Μυστηριωδώς, έχει γλιτώσει από το τουριστικό hype του γειτονικού Ελαφονησίου, κι αυτό –προφανώς– της χαρίζει μερικούς έξτρα πόντους στην κλίμακά μας.

Ιταλίδα, Κουφονήσια
Πού αλλού θα βρείτε το Ιόνιο σε συσκευασία (Μικρών) Κυκλάδων; Η Ιταλίδα είναι αμμουδερή, είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους πλαστικό που θα χαλούσε το τοπίο, και τα νερά της έχουν μακράν το ωραιότερο μπλε που έχετε δει στο Αιγαίο. Επίσης, δεν βαθαίνουν απότομα, αλλά δεν βαριέσαι και να τα περπατάς. Τον Αύγουστο η κοσμοσυρροή εξορίζει την πετσέτα μας στα οκτώ μέτρα από εκεί που σκάει το κύμα. Αλλά της το συγχωρούμε και αυτό.

Μηλιά, Αλόννησος

Καταπράσινα νερά, πεύκα που φτάνουν ως το κύμα, μεγάλα λευκά βότσαλα που κάνουν ωραία αντίθεση με το χρώμα των νερών. Και για έξτρα μπόνους, η επίμονη σκέψη ότι εκεί που κολυμπάς αμέριμνος, θα βρεθεί ξαφνικά μπροστά σου μια μικρή Monachus Monachus που θα έχει ξεστρατίσει από το θαλάσσιο πάρκο, στα ανοιχτά της Αλοννήσου. Δεν συμβαίνει ποτέ, αλλά όλοι το σκέφτονται.

Κέδρος, Δονούσα
Τον Αύγουστο, αγγίζει επίπεδα λαϊκού προσκυνήματος. Όλον τον υπόλοιπο καιρό, όμως, είναι… ό,τι βλέπετε στη φωτογραφία: τιρκουάζ νερά που καταλήγουν σε σχεδόν λευκή άμμο. Και τριγύρω μόνο άγονο, σεληνιακό τοπίο. Όσοι πάντα ζήλευαν τον Ροβινσώνα, νιώθουν εδώ ευτυχισμένοι.

Πηγη. in2life

:: Develop