Μια δασκάλα γράφει.......
Το επάγγελμά μου είναι είναι ένα από αυτά που οι περισσότεροι θεωρούν
"κατώτερα", εως και ασήμαντα, αλλά μόνο ανα περιπτώσεις. Είσαι
δασκαλάκος και αμόρφωτος, μέχρι να καταλάβει ο άλλος ότι έχει πρόβλημα
με το παιδί του. Εκεί ψάχνει τον "ύψιστο" ρόλο του δασκάλου και ξαφνικά
ισχυρίζεται ότι ο δασκαλακος έπρεπε να έχει κάνει όσα δεν έκανε αυτός
ως γονιός. Ξαφνικά το επάγγελμα γίνεται λειτούργημα, σχηματίζει ήθη,
πλάθει ανθρώπους...
Ο δάσκαλος δίνει ψυχή κάθε μέρα. Αυτό οφείλουν να το καταλάβουν. Δίνει ψυχή γιατί είναι εκεί για όλα. Πρέπει να κάνει μάθημα με όσυς περισσότερους τρόπους μπορεί να φανταστεί, ώστε να το κάνει με ενδιαφέρον και κατανοητό σε όλους. Πρέπει να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα, τα αυτιά του άλλα τόσα, την προσοχή του συνεχώς έντονη. Μη χτυπήσουν, μην δείξουν περιεργα "σημάδια" συμπεριφοράς ή διάθεσης, μη φύγουν από το σχολείο, μην τα πληγώσει, μην τα αδικησει, μην αδιαφορήσει.
Κι έπειτα να τα παρηγορήσει, να τα διδάξει,να αποτελέσει παράδειγμα, να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον, να ακολουθήσει καινοτόμα προγράμματα,να τα αξιολογήσει. να φτιάξει τεστ, πρόγραμμα μαθήματος, προγράμματα πολιτιστικού ενδιαφέροντος ή αγωγής υγέιας κτλ, να βρει κατασκευές για να φτιάξει, να μαζέψει λεφτά για δραστηριότητες, να ζητήσει υπέυθυνες δηλώσεις για το παραμικρό, να διαλέξει κινηματογραφικά έργα, ή θεατρικά έργα, ή μουσεία κτλ για επίσκεψη. Φυσικά έχει στάνταρ μια φαρυγγίτιδα το χρόνο συν ό,τι ιώσεις κολλήσει στη δουλειά του. Κι επίσης, τα τελευτάια 2 χρόνια έχει και το άγχος για το παιδί που δεν έχει να φάει, το σχολειο που δεν έχει λεφτά για πετρέλαιο και υλικά, το μισθό του που φτάνει για ένα νοίκι και κάτι ψιλά.
Έχει πλέον να λογοδοτήσει παντού. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, το ξέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που θα έπρεπε να λογοδοτήσουν, ακόμα και να αξιολογηθούν. Αλλά έχουμε φτάσει να ζητάμε υπεύθυνες δηλώσεις για τόσο μικρά ζητήματα, που παρακωλύεται η δουλειά μας. Όλοι έχουν δικαίωμα να μας κατηγορήσουν, κι εμείς δεν μπορούμε ούτε να αποδώσουμε ευθύνη, ούτε ποινή. Για όλα φταίμε εμείς.
Ο γονιός πολλές φορές είναι απέναντί μας. Δεν υποστηρίζει, δεν συναργάζεται. Άλλος έχει παιδί με σοβαρά προβλήατα και δεν έρχεται να μας προετοιμάσει, για να βρούμε μαζί τρόπο να το αντιμετωπίσουμε. Τον καλείς να μιλήσετε και δεν έρχεται. Μιλάει άσχημα στο παιδί για σένα, στο σπίτι, αλλά δεν έρχεται να σου τα πει τετ α τετ. Σε θεωρεί υπέυθυνο για ό,τι στραβό, αλλά δεν αποδέχεται ότι έχεις την επαγγελματική κατάρτιση. Το παιδί του βρίζει σαν νταλικέρης, κι αυτός έρχεται και σου λέει "Παιδιά είναι...". Προσπαθείς να μάθεις στο παιδί του τη συνέπεια, κι αυτός το φέρνει κάθε μέρα 8μιση το πρωί, αντί για 8. Και σου λέει κιόλας "20 λεπτά αργούμε κάθε πρωί. είναι τόσο τραγικο;". Έρχεται και σε κατηγορεί ότι δεν προσέχεις το παιδί του, κι αυτός μετά το σχόλασμα, το αφήνει να περιμένει στην αυλή μια ολόκληρη ώρα, για να μην κάνει δρομολόγιο να το πάει σπίτι και μετά από μισή ώρα να το πάει και στα αγγλικά, κι έτσι το παιδάκι περιμένει μόνο του μέχρι τις 3, για να το πάνε κατευθείαν στα αγγλικά του.
Έχουμε τόσες ευθύνες, που νιώθω ότι κάποια στιγμή θα αρρωστησω από το βάρος τους. Ευθύνες για τα πάντα, ένα επάγγελμα που ολοένα χάνει την κοινωνική αποδοχή, (την άλλη... αποδοχή δεν την εξετάζω), αλλά ολοένα οι ευθύνες μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν.
Διάλεξα αυτό το επάγγελμα, εναποθέτοντας σε αυτό όλα μου τα όνειρα, σπούδασα, έδωσα εξετάσεις για να διοριστώ, επιμορφώνομαι όσο μπορώ, δοκιμάζω τρόπους που θεωρώ ότι θα βοηθήσουν. Γνωρίζω σε βάθος τα παιδιά μου, αναπτύσσω σχέσεις μαζί τους, προετοιμάζομαι για όσα είμαι υποχρεωμένη και για ένα σωρό περισσότερα. Κάθε μέρα γυρνάω "στεγνή" στο σπίτι. Όχι μόνο από κούραση σωματική και πνευματική, αλλά ψυχικά στεγνή. Γιατί κάθε μάθημα είναι μια παράσταση, με σενάριο που θα γράψεις και θα παίξεις μόνος σου, με τους πιο δύσκολους θεατές, τους οποιους θα πρέπει να πείσεις και να διδάξεις έχοντας και όοοολες τις άλλες ευθύνες στο μυαλό σου. Ξέρεις τι σημάινει "στεγνός"; Είσαι άδειος, τελειως. Μπαίνεις στο αμάξι σου, να πας σπίτι σου, σκέφτεσαι "ουφ! πέρασε μια μέρα χωρίς να γίνει κάτι κακό" και για 10 λεπτά κρατάς το τιμόνι και μόνο αναπνέεις. Δεν έχεις πολλές φορές ενέργεια ούτε να θυμηθείς τι έχεις να κάνεις και γυρνάς σπίτι μη θέλοντας να μιλήσεις σε κανέναν.
Ναι! Το επάγγελμα το διάλεξα και φυσικά δέχομαι το να "στεγνώνω" έτσι. Αλλά θέλω την αποδοχή και τον σεβασμό γι αυτό. Και από το κράτος αλλά και από την ίδια την κοινωνία. Αν με θεωρείς δασκαλάκο, τότε δεν θα έπρεπε να περιμένεις τα θαύματα.
Ο δάσκαλος δίνει ψυχή κάθε μέρα. Αυτό οφείλουν να το καταλάβουν. Δίνει ψυχή γιατί είναι εκεί για όλα. Πρέπει να κάνει μάθημα με όσυς περισσότερους τρόπους μπορεί να φανταστεί, ώστε να το κάνει με ενδιαφέρον και κατανοητό σε όλους. Πρέπει να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα, τα αυτιά του άλλα τόσα, την προσοχή του συνεχώς έντονη. Μη χτυπήσουν, μην δείξουν περιεργα "σημάδια" συμπεριφοράς ή διάθεσης, μη φύγουν από το σχολείο, μην τα πληγώσει, μην τα αδικησει, μην αδιαφορήσει.
Κι έπειτα να τα παρηγορήσει, να τα διδάξει,να αποτελέσει παράδειγμα, να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον, να ακολουθήσει καινοτόμα προγράμματα,να τα αξιολογήσει. να φτιάξει τεστ, πρόγραμμα μαθήματος, προγράμματα πολιτιστικού ενδιαφέροντος ή αγωγής υγέιας κτλ, να βρει κατασκευές για να φτιάξει, να μαζέψει λεφτά για δραστηριότητες, να ζητήσει υπέυθυνες δηλώσεις για το παραμικρό, να διαλέξει κινηματογραφικά έργα, ή θεατρικά έργα, ή μουσεία κτλ για επίσκεψη. Φυσικά έχει στάνταρ μια φαρυγγίτιδα το χρόνο συν ό,τι ιώσεις κολλήσει στη δουλειά του. Κι επίσης, τα τελευτάια 2 χρόνια έχει και το άγχος για το παιδί που δεν έχει να φάει, το σχολειο που δεν έχει λεφτά για πετρέλαιο και υλικά, το μισθό του που φτάνει για ένα νοίκι και κάτι ψιλά.
Έχει πλέον να λογοδοτήσει παντού. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, το ξέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που θα έπρεπε να λογοδοτήσουν, ακόμα και να αξιολογηθούν. Αλλά έχουμε φτάσει να ζητάμε υπεύθυνες δηλώσεις για τόσο μικρά ζητήματα, που παρακωλύεται η δουλειά μας. Όλοι έχουν δικαίωμα να μας κατηγορήσουν, κι εμείς δεν μπορούμε ούτε να αποδώσουμε ευθύνη, ούτε ποινή. Για όλα φταίμε εμείς.
Ο γονιός πολλές φορές είναι απέναντί μας. Δεν υποστηρίζει, δεν συναργάζεται. Άλλος έχει παιδί με σοβαρά προβλήατα και δεν έρχεται να μας προετοιμάσει, για να βρούμε μαζί τρόπο να το αντιμετωπίσουμε. Τον καλείς να μιλήσετε και δεν έρχεται. Μιλάει άσχημα στο παιδί για σένα, στο σπίτι, αλλά δεν έρχεται να σου τα πει τετ α τετ. Σε θεωρεί υπέυθυνο για ό,τι στραβό, αλλά δεν αποδέχεται ότι έχεις την επαγγελματική κατάρτιση. Το παιδί του βρίζει σαν νταλικέρης, κι αυτός έρχεται και σου λέει "Παιδιά είναι...". Προσπαθείς να μάθεις στο παιδί του τη συνέπεια, κι αυτός το φέρνει κάθε μέρα 8μιση το πρωί, αντί για 8. Και σου λέει κιόλας "20 λεπτά αργούμε κάθε πρωί. είναι τόσο τραγικο;". Έρχεται και σε κατηγορεί ότι δεν προσέχεις το παιδί του, κι αυτός μετά το σχόλασμα, το αφήνει να περιμένει στην αυλή μια ολόκληρη ώρα, για να μην κάνει δρομολόγιο να το πάει σπίτι και μετά από μισή ώρα να το πάει και στα αγγλικά, κι έτσι το παιδάκι περιμένει μόνο του μέχρι τις 3, για να το πάνε κατευθείαν στα αγγλικά του.
Έχουμε τόσες ευθύνες, που νιώθω ότι κάποια στιγμή θα αρρωστησω από το βάρος τους. Ευθύνες για τα πάντα, ένα επάγγελμα που ολοένα χάνει την κοινωνική αποδοχή, (την άλλη... αποδοχή δεν την εξετάζω), αλλά ολοένα οι ευθύνες μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν.
Διάλεξα αυτό το επάγγελμα, εναποθέτοντας σε αυτό όλα μου τα όνειρα, σπούδασα, έδωσα εξετάσεις για να διοριστώ, επιμορφώνομαι όσο μπορώ, δοκιμάζω τρόπους που θεωρώ ότι θα βοηθήσουν. Γνωρίζω σε βάθος τα παιδιά μου, αναπτύσσω σχέσεις μαζί τους, προετοιμάζομαι για όσα είμαι υποχρεωμένη και για ένα σωρό περισσότερα. Κάθε μέρα γυρνάω "στεγνή" στο σπίτι. Όχι μόνο από κούραση σωματική και πνευματική, αλλά ψυχικά στεγνή. Γιατί κάθε μάθημα είναι μια παράσταση, με σενάριο που θα γράψεις και θα παίξεις μόνος σου, με τους πιο δύσκολους θεατές, τους οποιους θα πρέπει να πείσεις και να διδάξεις έχοντας και όοοολες τις άλλες ευθύνες στο μυαλό σου. Ξέρεις τι σημάινει "στεγνός"; Είσαι άδειος, τελειως. Μπαίνεις στο αμάξι σου, να πας σπίτι σου, σκέφτεσαι "ουφ! πέρασε μια μέρα χωρίς να γίνει κάτι κακό" και για 10 λεπτά κρατάς το τιμόνι και μόνο αναπνέεις. Δεν έχεις πολλές φορές ενέργεια ούτε να θυμηθείς τι έχεις να κάνεις και γυρνάς σπίτι μη θέλοντας να μιλήσεις σε κανέναν.
Ναι! Το επάγγελμα το διάλεξα και φυσικά δέχομαι το να "στεγνώνω" έτσι. Αλλά θέλω την αποδοχή και τον σεβασμό γι αυτό. Και από το κράτος αλλά και από την ίδια την κοινωνία. Αν με θεωρείς δασκαλάκο, τότε δεν θα έπρεπε να περιμένεις τα θαύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου